Bikejoring: Mountainbiken met ‘man’s best friend’

Een tijdje geleden werd ik in het bos ingehaald door een hele snelle hond die samen met zijn baasje aan het racen was. Dit bleek Carlien Harms te zijn die samen met haar honden aan ‘bikejoring’ doet. Ik was meteen geïntrigeerd door dit fenomeen en had heel veel vragen. Dus sprak ik met Carlien op de Amerongse berg af om haar over deze relatief onbekende sport aan de spreekwoordelijke tand te voelen. En… het ook zelf te ervaren! 

Amerongse Berg

Het is vroeg… heel vroeg! De zon laat zich net zien en het bos hangt nog vol met nevel. We spreken zo vroeg af, omdat het dan nog rustig is in het bos op de Utrechtse Heuvelrug. 

Een bus komt aanrijden en het geluid van twee hele enthousiaste honden klinkt uit de laadruimte. Tijd om eerst met het interview te beginnen is er niet, want de honden – Powerrr en Joonas, kruisingen tussen een Duitse staander en een Greyhound – staan te springen om aan de slag te gaan.

Carlien maakt haar fiets rijklaar. Ze rijdt een Cube AMS 100. “Voorheen reed ik altijd op een hardtail, maar met achterdemping is het toch een stuk comfortabeler biken.” 

Aan het frame, net onder het stuur, maakt ze een elastiek vast. De hond krijgt een harnas om dat wordt bevestigd aan het elastiek dat maximaal 2,5 meter lang is. Om te zorgen dat deze niet tussen het wiel komt, zit er een ‘bike antenne’ aan het stuur. Dit is een lijnuithouder van flexibel materiaal.

Powerr

Powerrr is de eerste die mee mag. Hij is de oudste van de twee en tevens de vader van Jonas. Aan zijn blije ‘gejank’ te horen kan hij niet wachten om te starten. Met deze hond heeft ze al meerdere kampioenschappen gewonnen. We hebben dus te maken met twee topatleten! Powerrr heeft thuis al een eind gelopen en heeft dus geen warming-up nodig. Hij knalt dan ook het gravelpad op.

Ik had me ingesteld op een rustig ritje, maar daar heeft Power duidelijk geen boodschap aan. De lange rechte paden rondom de Bergweg in Amerongen zijn ideaal voor bikejoring. Het is overzichtelijk, zodat op tijd te zien is of er andere bosgebruikers zijn. Daarnaast is het maken van scherpe bochten maken een stuk lastiger met een elastiek. 

In een lange klim lijkt Power moeiteloos zijn baasje vooruit te trekken. ‘Wat een power!’, roep ik naar Carlien. Waarop zij met een grijns regeert: “Hij heet niet voor niets: Powerrr!”

Herstellen

Na zo’n dertig minuten staan we weer op de parkeerplaats bij de bus. Vanwege de zware inspanning die de dieren leveren, is het belangrijk dat ze goed herstellen. Powerrr krijgt een speciale hersteldrank met maltodextrine, whey-eiwit en anti-oxidanten. Carlien, die in het dagelijks leven sportdiëtist is, heeft samen met een dierenarts speciale sportvoeding ontwikkeld voor sporthonden. Aan de reactie van Powerrr te zien smaakt het prima! 

Joonas

Ook nu hebben we weinig tijd om uitgebreid te praten. Joonas kan namelijk niet wachten om de benen uit zijn harige hondenlijf te rennen. Deze jonge hond zit vol energie en ook hij laat er geen gras over groeien. We knallen de paden weer op en ik merk dat ik ze maar moeilijk bij kan houden.

“De topsnelheid kan boven de 40 km/u liggen”, laat Carlien me weten. “Het is de samenwerking tussen hond en rijder die belangrijk is voor het resultaat. Je moet daarom wel flink meetrappen.” Als ik hijgend bij een kruispunt aankom, staat het duo al op me te wachten. Voor ons ligt een lange klim.

Eigenlijk wil ik zeggen: “Ik zie jullie boven wel”. Maar Carlien is me voor en biedt me aan om ‘bikejoring’ te ervaren. Met ingeknepen remmen moet ik wachten tot ze een seintje geeft dat we mogen gaan rijden. De belangrijkste instructies voor Jonas herhaal ik een aantal keer in mijn hoofd. ‘Haw’ is linksaf. ‘Gee’ is rechtsaf. ‘Door’ is rechtdoor. En ‘stop’ is stop. 

Het elastiek staat strak en als we eindelijk mogen sprint Joonas richting zijn baasje. De kracht is enorm! Omdat ik zo onder de indruk ben, vergeet ik te trappen en laat Joonas al het werk doen. Halverwege de helling gaan we langzamer en kijkt hij me even aan. Ik voel hem denken: “Hey gast, doe jij ook eens wat”. Snel trap ik mee en met gemak vliegen we omhoog. 

Veiligheid voor alles

Hard door het bos rijden brengt wel de nodige risico’s met zich mee. Carlien rijdt dan ook met een pantser onder haar kleding en ze draagt een full face helm. De honden zijn getraind om andere dieren te negeren en goed te luisteren naar de instructies van hun baasje. Toch gaat het wel eens een enkele keer mis en belanden ze in de berm. “Het blijft wel een risicosport.” 

Duidelijke afspraken

Carlien mag deze sport niet overal beoefenen. Samen met de boswachter zijn er duidelijke afspraken gemaakt in welk gebied ze specifiek mag rijden. Verder is er elk jaar een overleg om te evalueren hoe het gaat. Verder is het belangrijk om andere bosgebruikers te laten weten dat ze eraan komt.

“Veel mensen zijn verbaasd, maar vinden het wel gaaf als je langs komt rijden. Anderen vinden het raar dat je over wandelpaden rijdt.” Dan legt ze geduldig uit dat ze een (persoonsgebonden) vergunning voor dat stuk bos heeft om haar sport te beoefenen. “Je merkt dat als je in gesprek gaat er vaak wederzijds begrip ontstaat.” 

Kleine sport in Nederland

De bikejoring-sport in Nederland is niet heel groot, maar er zijn meerdere plekken waar je het kunt doen. Je hebt niet persé een sporthond nodig om aan bikejoring te doen, maar een chihuahua is uiteraard niet geschikt om voor je fiets te spannen. 

De hond moet het vooral leuk vinden. Daarnaast moet hij gekeurd worden door een dierenarts; deze kijkt of de viervoeter geschikt is. Ook heb je ook een ontheffing van rijksdienst RVO nodig, het zogenaamde Ontheffing Trekhondenverbod.

Strenge regels

In dit artikel wil ik expliciet benadrukken dat bikejoring een sport is die je alleen mag beoefenen als je daar de juiste ontheffingen en vergunningen voor hebt én je aan de (strenge) regels houdt. Voor meer informatie over bikejoring ga je naar www.canicrossnederland.nl. Meer weten over Carlien en haar honden? Check www.carlienharms.nl

Een mooie ervaring 

Ik vond het in ieder geval een mooie ervaring om heel even een team te vormen met Joonas. Het voelde heel speciaal om dit samen met een huisdier te doen. Daarnaast was het leuk om te zien dat de honden er echt plezier in hebben.

Ik was aan het eind van mijn afspraak met de topsportende trio moe, maar voldaan. Het gaf me een mooi excuus om net als de honden vroeg mijn mandje in te duiken. 

_{tekst & beeld: André Deunhouwer}