Boswachter Rein Zwaan over het imago van mountainbiken

“Bart Brentjens won in 1996 goud op de Olympische Spelen. Sindsdien is het mountainbiken in Nederland uitgegroeid tot een serieuze buitensport. De corona-periode heeft daar de afgelopen tijd nog een stevig schepje bovenop gedaan. Zo merk ik dat het in de bossen drukker is dan ooit tevoren. Helaas is het imago van mountainbikers lang niet altijd even positief. Ik vraag mezelf regelmatig af waar dit nu aan ligt. Volgens mij – ik zeg dit zowel als boswachter en als MTB-liefhebber – zijn hier meerdere verklaringen voor te geven.

"Mountainbikers moeten veel meer hun best voor een goed imago doen dan andere bosrecreanten." 

In de kinderschoenen

Eigenlijk zie je dat de mountainbikesport in Nederland nog in de kinderschoenen staat. Dit zorgt ervoor dat bikers veel meer hun best voor een goed imago moeten doen dan andere bosrecreanten. De oude(re) generatie weet niet beter of dat je bijvoorbeeld ruiters of hardlopers in het bos kunt tegenkomen. Mountainbikers zijn eigenlijk pas de afgelopen 25 jaar in toenemende aantallen in de bossen verschenen. Veel mensen moeten hier duidelijk nog aan wennen. Als ze inzien dat mountainbiken geen hype is, dan beseffen ze vanzelf dat ook MTB-ers graag van de natuur genieten.

Natuurbeleving

Veel mensen die ik vanuit mijn beroep spreek geven aan dat in hun beleving mountainbikers de natuur het meest verstoren. Meer dan andere recreanten. Volgens talloze onderzoeken is dit niet gebaseerd op feiten. Wel een feit is dat andere recreanten door de aanwezigheid van mountainbikers een andere natuurbeleving kunnen hebben. Dit komt onder meer doordat mountainbikers zich meestal sneller verplaatsen dan andere recreanten. Ook is het zo dat bikers onderling, meestal op singletracks, vaak hard praten om elkaar te kunnen verstaan.

"Als ik zelf op de fiets zit, dan houd ik altijd rekening met anderen door op tijd af te remmen en te groeten."

Zelf maak ik het overigens zeer regelmatig mee dat mountainbikers de normale omgangsvormen vergeten lijken te zijn. En dat is lang niet altijd te wijten aan een overdosis adrenaline of testosteron. Als ik bijvoorbeeld met mijn vrouw en honden in het gemeentebos vlakbij mijn huis loop en ik zie een mountainbiker aankomen, dan roep ik altijd mijn honden bij me. Het minste wat je dan verwacht is dat een biker vaart mindert, rustig passeert en even groet. In de meeste gevallen gebeurt dit echter niet. Als ik zelf op de fiets zit, dan houd ik altijd rekening met anderen door op tijd af te remmen en te groeten.

Werken aan positief imago

Uiteindelijk zullen mensen wennen aan de aanwezigheid van mountainbikers in het bos. Maar dan zullen wij ons als MTB-ers wel een stuk minder egoïstisch moeten gaan gedragen. Ik doe daarom twee oproepen: 1) Houd je aan de toegangsregels van de natuurgebieden waar wij onze hobby mogen uitoefenen. 2) Wees vriendelijk naar andere recreanten in het bos en houd rekening met elkaar. Als we dit allemaal doen, dan werken we vanzelf aan een positief imago van de mountainbikesport.”

fotocredit (actieplaat): Pieter van Leeuwen