Column Bram Tankink over fysiek en mentaal pieken

Het is 30 maart en ik fiets met een groep het parcours van de 11 stuwmerentocht. De groep heeft mij als gids geboekt via platform Ridemeister. Elf uur lang vanuit Zuid-Limburg door de Eifel en de Ardennen op de gravelbike. 

Misschien wel de mooiste tocht die je vanuit Nederland kunt maken. Tijdens de rit vertelt één van de mannen, Rob, dat hij graag mee wil doen aan het WK gravel. Om zich te kwalificeren doet hij mee aan de Gravel Fondo Limburg vanuit Valkenburg. Hij heeft zelfs een trainer in de arm genomen. “Heb je nog tips?”, vraagt hij. Mijn advies: “In je rustige trainingen elke vijftien minuten, maximaal tien seconden vol sprinten.

Het gaat om maximaalkracht op zo’n parcours en je zult merken dat je maximale vermogen omhoog schiet door die sprints.” Rob heeft me zelf ook getriggerd. Ik heb in de winter weinig gefietst door een verhuizing en verbouwing. Maar na al die jaren weet ik dat ik met weinig training een aardig niveau kan bereiken. En ik weet vooral hoe ik snel rendement haal uit trainingen. Een week van tevoren besluit ik om ook mee te doen aan de Gravel Fondo Limburg. Drie dagen voor de wedstrijd doe ik een lange training en voel dat ik weer vermogen kan leveren. De mentale voorbereiding is vanaf dan het belangrijkste.

Pieken is niet alleen fysiek, maar vooral mentaal klaar zijn. Profrenners zijn tegenwoordig het hele jaar door op topniveau, maar nemen af en toe een break. Dit is vooral omdat de mentale belasting rondom koersen enorm is en dat houd je niet lang vol. Een dag van tevoren, verken ik het wedstrijdparcours. Ik kijk waar je in het eerste deel kan passeren, aangezien ik achteraan start. Daarna eet ik een grote bak friet speciaal. Met mentaal pieken kun je jezelf alles wijs maken. 

De start is fantastisch, gevuld met chaos. De adrenaline van vroeger komt terug. Met een grote glimlach rij ik de Cauberg op. Die lach gaat de rest van de dag niet van mijn gezicht. Ondanks een lekke band, pak ik de eerste plek in mijn leeftijdscategorie. Prima gepiekt. 

En dan ineens staat Rob voor me. “Bram, ik wil je ontzettend bedanken, ik heb de kwalificatie binnen! Je tips waren fantastisch, ik ging als een speer! Op naar het WK!” Ik weet niet waar ik blijer van word. Van Rob die zijn droom heeft waargemaakt, of van mijn zoontje David die staat te glunderen met een medaille om zijn nek, mijn medaille.