Haat óf liefde voor het poetsen. Een dubbelinterview met twee tegenpolen

Modder en derrie

André is sowieso punctueel. “Als je met mij om negen uur afspreekt wil ook exact om negen uur kunnen vertrekken”, zegt hij. Wim: “Zó herkenbaar.” Nee, niet bij hemzelf. Bij de maten om hem heen in Meppel. Die zijn net zo. Kan Wim nog wat van André leren? “Ik denk het wel”, lacht de smeerpoes. “André maakt zijn fiets meteen schoon na een ritje, ik fiets zo nog drie keer achter elkaar terwijl de modder en derrie er nog gewoon aanzit. Gelukkig heb ik geen ketting, maar een riemaandrijving, die hoef je ook niet echt schoon te maken. Ik zorg alleen dat het katrolletje waar hij overheen loopt schoon is, de rest zal me een zorg zijn. Ik hang hem gewoon nat op. Als hij bij de remmetjes wat smerig is ga ik er even met de grove borstel langs, maar als de boel niet aanloopt is het gewoon trappen.”

"Na de Bartje 200 had ik hem wel gelijk schoon moeten maken; er zat anderhalf kilo modder aan"

Heeft hij dan zo een hekel aan poetsen? “Het is eerder gemakzucht”, legt de Drentenaar uit. “Dan denk ik: doe het de volgende keer wel. En dan zit er nóg meer troep aan. Na de Bartje 200 had ik hem wel gelijk schoon moeten maken; er zat anderhalf kilo modder aan. Maar om na zo’n dag nog te gaan poetsen, zodat je er met je haren doorheen kunt gaan, dat ga ik niet doen, hoor. Overigens, met mijn fiets kun je wel een goeie hanenkam maken! Die blijft geheid rechtop staan.” 

Krasje meer of minder

Een tip van André of een instructiefilmpje op YouTube lijkt aan Wim niet besteed. “Nee, maar het zit me ook niet in de weg dat ik een gore fietst heb. Ik heb die fiets voor mezelf en niet voor een ander en als er een krasje meer minder op zit, dat maakt mij niet uit. Ik heb kameraden die zitten op spiksplinternieuwe mountainbikes en die poetsen zich een ongeluk. Die poetsen langer dan dat ze op de fiets zitten. Thuis schop ik die van mij in de hoek, en als ik hem weer zie kijk ik of de beweegbare elementen nog bewegen en dan gaan we weer rammen.”

Kan André zich iets bij deze levensstijl voorstellen? “Nee”, is het droge antwoord dat bij Wim een schaterlach ontlokt. “Ik ben laatst naar Oudenaarde in de Vlaamse Ardennen gereden, en toen fietste er een jongen naast me die zijn ketting niet gedaan had. Ik zei nog: ‘Jongen, jongen toch, zo kunt gij toch niet vertrekken?’ Ik kan heel slecht tegen dit soort dingen. Ik ben al een week bezig om mijn fiets in orde te maken als ik op zondag naar Oudenaarde moet.

"Ik ben al een week bezig om mijn fiets in orde te maken als ik op zondag naar Oudenaarde moet"

Kijk ik om me heen, dan zie ik de smerigste fietsen. Ik heb ook een auto en een motor, die staan eveneens te blinken in de garage. Mijn motor is 26 jaar oud maar als jij hem ziet, denk je dat ik hem net gekocht heb. Hij is als nieuw. Ach ja, ik ben misschien wat maniakaal, ieder z’n ding.” Hij is er tot nog toe niet voor naar de dokter geweest. “Nee”, lacht de poetser. Wat vindt zijn vrouw, die ook bij het gesprek aanwezig is, van het gedrag van haar man? “Ach, hij is er braaf mee hè?” zegt ze in dialect. Voor een vrouw lijkt deze keurige man een lot uit de loterij. “Nee dat is hij nou ook weer niet… Hij poetst alleen maar fietsen, in de keuken zie je hem niet. Maar dat hoeft ook niet hoor, ik laat hem lekker zijn hobby doen.”

Van 110 naar 67 kilo

André blijft poetsen, Wim blijft het systematisch weigeren. Zo gaat het ook met Wims motor. “Ja, ik heb er ook één staan. Reden we een keer vanuit Meppel naar Simpelveld, zegt de eigenaar van de motorclub: ‘Heb je nu eindelijk je motor een keer gepoetst?’ Ik zeg: Nee hoor, ik heb twee maanden geleden een ree ervoor gehad, nu heb ik er een nieuwe kuip op!’ 

"André blijft poetsen, Wim blijft het systematisch weigeren"

Wim laat weten dat hij meteen na het gesprek weer gaat fietsen. In eerste instantie om af te vallen, maar misschien gaat hij wel weer BMX-en, bij de veteranen. Al denkt-ie niet dat hij medailles zal pakken: “Ik denk weleens dat ik hard kan fietsen, maar als ik zo’n 100 kilometertocht doe met de mountainbike, razen ze me voorbij en ben ik veldvulling.” André is al afgevallen: toen hij in 2012 twee keer de Alpe d’Huez opging en een jaar later de Mont Ventoux voor het goede doel, woog hij 110. Nu 67. Overigens, op de Ventoux mocht hij maar tot Chalet Reynard, zes kilometer voor de top, omdat hij keihard regende. “Toen moesten we weer naar beneden.” En wat heeft hij toen gedaan? “Ja, fiets gepoetst.”

_{Tekst: Thomas Braun 
Beeld: Koen Mol en Harry Linker}