Gran Fondo New York

George Washington Bridge in New York, 21 mei 2017. Waar normaal 12.000 voertuigen per uur boven de Hudson rivier razen, verzamelt deze morgen een groene massa van 5000 wielrenners. Het onderste dek van een van de drukste bruggen ter wereld is afgesloten voor de start van de zevende editie van de Gran Fondo New York. Het voltallige peloton is gestoken in neongroene GFNY-outfits.

Het 160 km-parcours voert van de brug tussen Manhattan en New Jersey naar Bear Mountain in het noorden en terug. Onderweg overwinnen we vijf serieuze beklimmingen van 1,6 tot zes kilometer en 2500 hoogtemeters. De organisatie biedt deelnemers een 'prof voor een dag'-ervaring. Compleet met routeboek, rondemissen, officieel koersshirt en volledig afgesloten wegen.

Gedegen voorbereiding

Maanden heb ik naar dit evenement toe getraind. Ik deed een conditietest bij het Sport Medisch Centrum van het Jeroen Bosch Ziekenhuis in Den Bosch en ging een persoonlijk coachingstraject aan bij wielertrainer Aschwin van Oorschot. Ik zette mijn sociale leven op een laag pitje en werkte de voorbije maanden gedwee zijn zware trainingsschema's af. In Limburg reed ik ontelbaar veel klimrondjes op de Camerig.

Na aankomst in New York trapte ik los in Central Park, spelde elke letter van het routeboek en vroeg GFNY-organisator Lidia om koersadvies. “Zorg dat je bij de eerste klim op Alpine Hill goed van voren zit en probeer dan te sparen tot Bear Mountain. Dan pas begint het echte werk”, drukte ze me op het hart. Mijn doel is een top-100 notering in het klassement.

Het startsein wordt gegeven. Het peloton gaat er vandoor als een opgedreven kudde. We sprinten over de brug richting Fort Lee en verlaten Highway 95 om naar de oevers van de Hudson rivier te duiken. We racen naar Alpine Hill (1,6 km, 7,4%) in de wetenschap dat daar de rappe mannen vertrekken. Ik wurm mezelf naar voren en rijd in het zog van een groep sterke klimmers naar de top.

"De mannen in de kopgroep zijn afgetraind met kuiten als staalkabels"

Na een korte achtervolging vinden we de aansluiting met het voorste peloton. We worden achtervolgd door motors met cameramensen en fotografen, terwijl politieauto's met brandende zwaailichten de kruisingen op het parcours blokkeren. Ik inspecteer de mannen in de kopgroep. Ze zijn afgetraind hebben kuiten als staalkabels. Ik moet diep gaan om het tempo bij te benen. Mijn hartslag zit geregeld boven het omslagpunt en vraag me af hoe lang ik dit volhoud.

Groene heuvels

'Bear What?', lees ik op een bord als we de voet van Bear Mountain bestormen. Het advies van Lidia om tot de zes kilometer lange klim rustig aan te doen, heb ik vakkundig in de wind geslagen. De eerste 65 kilometer halen we 38 per uur gemiddeld.

Na de afdaling sluit ik aan bij een groep met ongeveer twintig renners waaronder Camila Cortes, de Colombiaanse leider in koers bij de vrouwen. De daaropvolgende kilometers lig ik op de pijnbank. Op de Colle Andrea Pinarello (3,3 km, 4,9%) word ik tien keer gelost en keer tien keer terug. Op Cheesecote Hill (1,7 km, 4,6%) handhaaf ik me op overlevingsdrift. Tijd om te genieten van het uitzicht op de groene heuvels van Harriman State park is er niet bij.

Maar als na 115 kilometer het zwaarste klimwerk erop zit, komt het besef: ze gaan me er niet meer afrijden! We hebben dan nog één obstakel te gaan: Dyckman Hill (1,7 km, 6%) – vernoemd naar de Nederlandse eigenaar van de laatste boerderij op Manhattan – op vijf kilometer van de meet. We dalen opnieuw naar de oevers van de Hudson rivier. Waar ik zowat de hele koers heb geknokt voor lijfsbehoud, lijk ik in de eindfase frisser dan de afgetrainde mannen in de groep. Ik sluip naar voren om de helling van kop af aan te gaan. Mijn benen lopen vol. Een renner maakt met een irritant fluitje duidelijk dat hij wil passeren. Getergd beloof ik mezelf de aanval van de bebaarde coureur te pareren. Op mijn laatste krachten spring ik naar zijn wiel. We sprinten met een groepje naar de meet.

Finest finish

De wedstrijdklok wijst 04:45:32 aan als ik de finish met een zegegebaar passeer. 29ste overall! Al die trainingsrondjes in de polder en op de Camerig zijn dan eindelijk beloond. Na de finish wordt mijn fiets met iPad op de aanwezigheid van een motortje gecontroleerd, krijg ik een medaille om en laat me fotograferen op het podium. Mijn 'prof voor een dag'-ervaring is compleet.

Download de route