• Routes + Reizen
  • Gewijzigd op 15 september 2016

Man met een missie Dolomieten marathon

Corvara, Italië, 6 juli. Nog steeds geen spoor van Lukas. Het is kwart over vier en de finish van de Dolomieten Marathon wordt langzaam afgebroken. Bijna 9.000 wielrenners zijn gefinisht.
Man met een missie Dolomieten marathon

Het is de week voor de Dolomietentocht. Locatie: Oostenrijk, om vast te wennen aan de hoogte. Tijdens de pannenkoekenstop halverwege een klim is het gaan regenen. Glad bij het afdalen dus en de groep gaat gestaag naar beneden. In een bocht bijna beneden is het raak: Lukas dondert na een klapband met een salto voorover op rug en schouders. Het achterwiel onherstelbaar in de kreukels en Lukas moet naar de sportmasseur. De rest van de komende dagen maakt hij zich zorgen: zal hij nog op tijd herstellen voor De Tocht vijf dagen later?

"Terwijl gefinishte deelnemers uitgelaten in de armen van vrienden en familie vallen, moet Lukas nog een behoorlijk stuk. Het gaat regenen"

Vreselijk afzien

Zondagochtend zes uur; helikopters vliegen rond het hotel en de beelden die ze maken zien we rechtsreeks terug op Rai 3. Het is de dag van de Dolomieten Marathon en buiten klinken opgewonden Italiaanse stemmen uit de speakers. Voor de deur begint het lint van de duizenden fietsers in felgekleurde jasjes het dorp uit. Nek en rug lijken het te houden en Lukas stapt om half zes op de fiets richting start. Hij staat behoorlijk vooraan en heeft ook elke minuut nodig.

Na 76,4 km wordt je tijd gemeten en na 11,40 uur aankomen betekent niet mogen deelnemen aan de complete 138 km. En dat is natuurlijk geen optie na een jaar trainen. Een kanonschot schalt door de vallei en de massa komt in beweging.

Het verval 

Na een paar kilometer valt Lukas zijn teller en hartslagmeter uit, hij heeft geen idee hoe hard hij fietst en of hij op schema zit. Rond kwart over tien zien we hem monter omhoog komen op de Passo Campolongo. ‘Hoe ver lig ik achter op de anderen?’ roept hij vanaf de fiets. Geen zorgen: hij ligt prachtig op schema en is zelfs bijzonder snel met nog 45 minuten over. Maar niet veel later treedt het verval in.

Leeggereden in de ochtend en nu zwoegend de rest van de tocht door. En de zwaarste pas: de Passo Giau waar diverse renners uitgeput lopend omhoog ploeteren, moet nog komen. In de middag sms’t hij: ‘Top Giau, vreselijk afgezien.’ Terwijl gefinishte deelnemers uitgelaten in de armen van vrienden en familie vallen, moet Lukas nog een behoorlijk stuk. Het gaat regenen.

De bezemwagen

Rond vier uur wordt het spannend, nog een kwartier om binnen de officiële tijd te finishen. We krijgen bericht dat hij is gesignaleerd bij de Kattenrug, een muur van een klim en een venijnige kuitenbijter. Hij wilde niet geduwd worden, bericht een clubgenoot. Nog vijf kilometer. We wachten en wachten. Kwart over vier: er vertrekt een busje met een bezem eraan. Wat een cliché, de bezemwagen rukt uit om de troep op te vegen, wordt Lukas ook naar binnen geveegd?

Wielrenners vertrekken massaal volgegeten uit de grote feesttent naar huis, lopend over de finish. Om de hoek is de hoofdweg weer vrij gegeven en rijden weer auto’s. En wij blijven turen, tussen de voetgangers door naar het einde van de strook, totdat er daadwerkelijk een overbekend silhouet de bocht om komt.

"Schreeuwend en juichend halen we hem als een vrijgelaten Nelson Mandela binnen"

We manen voetgangers opzij te gaan: er is nog iemand aan het finishen! Verbaasd kijken de wandelaars achterom naar de gestaag peddelende, grote man in de verte. ‘Jaaaaa, Lukas!! Lukas!!’ Schreeuwend en juichend halen we hem als een vrijgelaten Nelson Mandela binnen. Hij geeft zijn fiets af en doet zijn helm af: ‘Zo, hè,hè. Sterven moet je alleen doen, schijnt, nou ik weet nu wat men daarmee bedoelt!’ De organisatie ziet het tafereel aan en trekt de doos met medailles opnieuw open. Met een schouderklopje krijgt Lukas de medaille omgehangen. En nu een biertje.

Auteur: Simone Best

/img

Het is de week voor de Dolomietentocht. Locatie: Oostenrijk, om vast te wennen aan de hoogte. Tijdens de pannenkoekenstop halverwege een klim is het gaan regenen. Glad bij het afdalen dus en de groep gaat gestaag naar beneden. In een bocht bijna beneden is het raak: Lukas dondert na een klapband met een salto voorover op rug en schouders. Het achterwiel onherstelbaar in de kreukels en Lukas moet naar de sportmasseur. De rest van de komende dagen maakt hij zich zorgen: zal hij nog op tijd herstellen voor De Tocht vijf dagen later?

"Terwijl gefinishte deelnemers uitgelaten in de armen van vrienden en familie vallen, moet Lukas nog een behoorlijk stuk. Het gaat regenen"

Vreselijk afzien

Zondagochtend zes uur; helikopters vliegen rond het hotel en de beelden die ze maken zien we rechtsreeks terug op Rai 3. Het is de dag van de Dolomieten Marathon en buiten klinken opgewonden Italiaanse stemmen uit de speakers. Voor de deur begint het lint van de duizenden fietsers in felgekleurde jasjes het dorp uit. Nek en rug lijken het te houden en Lukas stapt om half zes op de fiets richting start. Hij staat behoorlijk vooraan en heeft ook elke minuut nodig.

Na 76,4 km wordt je tijd gemeten en na 11,40 uur aankomen betekent niet mogen deelnemen aan de complete 138 km. En dat is natuurlijk geen optie na een jaar trainen. Een kanonschot schalt door de vallei en de massa komt in beweging.

Het verval 

Na een paar kilometer valt Lukas zijn teller en hartslagmeter uit, hij heeft geen idee hoe hard hij fietst en of hij op schema zit. Rond kwart over tien zien we hem monter omhoog komen op de Passo Campolongo. ‘Hoe ver lig ik achter op de anderen?’ roept hij vanaf de fiets. Geen zorgen: hij ligt prachtig op schema en is zelfs bijzonder snel met nog 45 minuten over. Maar niet veel later treedt het verval in.

Leeggereden in de ochtend en nu zwoegend de rest van de tocht door. En de zwaarste pas: de Passo Giau waar diverse renners uitgeput lopend omhoog ploeteren, moet nog komen. In de middag sms’t hij: ‘Top Giau, vreselijk afgezien.’ Terwijl gefinishte deelnemers uitgelaten in de armen van vrienden en familie vallen, moet Lukas nog een behoorlijk stuk. Het gaat regenen.

De bezemwagen

Rond vier uur wordt het spannend, nog een kwartier om binnen de officiële tijd te finishen. We krijgen bericht dat hij is gesignaleerd bij de Kattenrug, een muur van een klim en een venijnige kuitenbijter. Hij wilde niet geduwd worden, bericht een clubgenoot. Nog vijf kilometer. We wachten en wachten. Kwart over vier: er vertrekt een busje met een bezem eraan. Wat een cliché, de bezemwagen rukt uit om de troep op te vegen, wordt Lukas ook naar binnen geveegd?

Wielrenners vertrekken massaal volgegeten uit de grote feesttent naar huis, lopend over de finish. Om de hoek is de hoofdweg weer vrij gegeven en rijden weer auto’s. En wij blijven turen, tussen de voetgangers door naar het einde van de strook, totdat er daadwerkelijk een overbekend silhouet de bocht om komt.

"Schreeuwend en juichend halen we hem als een vrijgelaten Nelson Mandela binnen"

We manen voetgangers opzij te gaan: er is nog iemand aan het finishen! Verbaasd kijken de wandelaars achterom naar de gestaag peddelende, grote man in de verte. ‘Jaaaaa, Lukas!! Lukas!!’ Schreeuwend en juichend halen we hem als een vrijgelaten Nelson Mandela binnen. Hij geeft zijn fiets af en doet zijn helm af: ‘Zo, hè,hè. Sterven moet je alleen doen, schijnt, nou ik weet nu wat men daarmee bedoelt!’ De organisatie ziet het tafereel aan en trekt de doos met medailles opnieuw open. Met een schouderklopje krijgt Lukas de medaille omgehangen. En nu een biertje.

Auteur: Simone Best

/img
Redactie Fietssport
Door Redactie Fietssport

Redactie Fietssport

Dit vind je misschien ook interessant