Tenerife, wielrennen in een schilderij vol contrasten

Drie dagen gidste Alberto Delgado (Tenerife Bike Training) ons over het eiland en om ‘die ene berg’ heen. Nu daal ik El Teide eindelijk af in de afsluitende uitdaging op dag vier. De kraakheldere hemel wordt doorbroken met de eerste wolk. Waar ik in deze afdaling een groots uitzicht hoor te hebben over dit en zelfs de omliggende eilanden, gaan de gordijnen plots dicht. De voorstelling is voorbij. Tenerife heeft genoeg laten zien en heeft ruim overtuigd.

Eeuwige lente

Honderden vulkaanuitbarstingen in miljoenen jaren hebben een prachtige archipel uit de Atlantische Oceaan opgestuwd. Het grootste van die Canarische eilanden is Tenerife (ongeveer zo groot als Drenthe). Hoewel dicht bij Afrika, ben je hier toch echt in Spanje. Tenerife wordt vaak het eiland van de ‘eeuwige lente’ genoemd. Discutabel, want El Teide (3718 meter) heeft grote invloed op het plaatselijke klimaat en schermt veel regen af voor het zuiden. Waar de temperatuur vaak 25 plus graden is, terwijl het noorden koeler blijft. Hoe dan ook mag je het hele het jaar op lekker weer rekenen. 

Vrijwel alle Tenerife-toeristen starten de vakantie hetzelfde: in een vliegtuig. Om na de landing regelrecht naar het all inclusive hotel aan de kust te gaan. Pontificaal op de omlijsting van het eiland. En dat doen ze goed. Zo kunnen wij, fietsers, in alle rust genieten van de schilderachtige binnenkant.

Oneindig blauw

Vier ritten tonen hoe fraai en vol contrasten dat schilderij is. De eerste pedaalslagen gaan door het zonzekere zuiden. Daar waar de meeste toeristen de stranden bemensen, op de golven surfen of diep daaronder duiken. Achter die kustlijn slingeren wij, te midden van grof gesteente en lage, stekelige, begroeiing door een terugkerend patroon. Omhoog met zicht op het oneindige blauw, bocht om en naar beneden, een bruggetje over en weer omhoog richting het diepe blauw. Bocht om, naar beneden. En. Zo. Voort. 
 

"Onze gids vertelt over de bijzondere bomen die water uit de wolken vangen, zelfs als ze geen regen leveren"

Dan het noorden, rit twee. Het van groen en bloem exploderende noorden. Met kliffen recht uit de oceaan opgetrokken, een gedeeld karakter met het oostelijke deel (waar ze tot wel 600 meter boven zee uitsteken). De hoge luchtvochtigheid vormt een tegenpool van het droge zuiden. Onze gids vertelt over de bijzondere bomen die water uit de wolken vangen, zelfs als ze geen regen leveren. Horizontale regen wordt dit fenomeen genoemd. Met onze fiets-achtergrond begrijpen wij natuurlijk meteen hoe effectief schudden aan de boom kan zijn. 

Sprookjesachtige tunnel

De klim naar Mirador de Pico del Inglés mag niet worden overgeslagen. Dichte bossen met een sporadische doorkijk, bouwen het verlangen naar het uitzicht op. Even onder de top wacht het sprookjesachtige Túnel de las hadas. Een bemoste natuurlijke tunnel onder een dak van bomen en lichtinval. 
Na een perfecte cortado (espresso met een beetje opgeschuimde melk) en een verslavende rosquete de batata (oneerbiedig; zoete aardappel donut) fietsen we verder.

Na de zoveelste, wat-is-dit-nou-weer-voor-ongewone-plant, toch even in de remmen knijpen. Honderden rood-roze bloemen vormen een metershoge toren bovenop een basis van groene sprieten. Het blijkt de Echium Wildpretii te zijn, een endemische plant. Eén van de ongeveer 500 planten die alleen op de Canarische Eilanden voorkomen. Dat de eilanden nooit aan het vasteland hebben vastgezeten is een belangrijke oorzaak van dit hoge aantal. 

In rit drie stoppen we even bij een bananenplantage. De gele bekende valt hier net wat dieper in het fietsshirt dan gewoon. Ze zijn niet alleen kleiner, maar ook gestipter en smaakvoller dan die uit onze supermarkten. Na Buenavista is het uitzicht zoals de plaats belooft. Zeker bij de vuurtoren Punta de Teno, op het westelijke puntje. Waar de zee met het bijna aanraakbare eiland La Gomera in de rug op de lavarotsen beukt. Een plek groots in ruimte en rust. Fiets aan de kant en ronddwalen, fluistert het hier. Met de keuze: nu al zwemmen in de zee of straks terug bij het hotel. Zo net voor het diner in de vallende avond.

Vuelta al Teide

Het is even voor zeven in de nog donkere ochtend. Honderden lampjes markeren de opgestelde deelnemers op de boulevard van Puerto de la Cruz. Als de opzwepende speaker wordt opgevolgd door het startsein en de oneindige stroom piepjes van de tijdsregistratie op gang komt, is de Vuelta al Teide begonnen. Een cyclo over 175 kilometer en 4.400 hoogtemeters. Voorin de wedstrijd (daarachter is het gewoon een toertocht) kunnen velen hun fanatisme nauwelijks beteugelen.

Er wordt getrapt en gehijgd alsof niet de start maar de finish dichtbij is. Misschien is het omdat de naamgever van dit evenement nog niet zichtbaar is, en daarmee nog even niet lijkt te bestaan. Maar met de eerste warme stralen plaatst de zon een spotlight op El Teide. De dreiging is imposant. Een ellelange klim van veertig kilometer wacht geduldig tot deze rit rond de helft is gekomen. Godzijdank is deze vulkaan in de afgelopen miljoenen jaren dikwijls een stuk top verloren door instorting (ooit lag de top zo’n 6.000 meter boven zeeniveau), anders was deze rit niet te overzien geweest. 

Drie goedlopende beklimmingen neem ik gedoseerd. Met aanmoediging en aanrijking op verschillende plekken langs het parcours. Hoewel de bevoorrading nog niet het niveau van de betere cyclo’s heeft, zijn de vrijwilligers vol passie. Met als hoogtepunt een open blikje koude cola, die de ober rennend naast mij aanbiedt. 
 

"Dan is daar de deze dagen gehypte Masca-klim. Bijna vier kilometer met een gemiddelde stijging van 11,2 procent"

Dan is daar de deze dagen gehypte Masca-klim. Bijna vier kilometer met een gemiddelde stijging van 11,2 procent. Zoals dat meestal gaat met hypes, zo gaat het hier niet. De klim doorstaat de hype. Een bochtig gedrapeerde weg omhoog, tussen cactussen, palmbomen en aloë vera. Met zicht op het dorpje Masca, dat daar al eeuwen ligt op een bergrug tussen puntige rotsen, en de contrasterende oceaan erachter. Afleiding genoeg voor het brute stijgingspercentage. 

Olifant

Na de afdaling stoot ik tegen de teen van de olifant. Deze olifant was vanuit de hoogte op stoel 21F al zichtbaar door het kleine raampje en stond de afgelopen dagen prominent in de kamer. Waar we ook waren op het eiland, het beest keek ons aan. Lang werd ze ontweken, nu is het hoog tijd het probleem aan te pakken.

In een open omgeving gaat het lang rechtdoor. Ook daarna door het bos, lang, rechtdoor. ‘Het bos van de Ventoux’-achtige vibes hier. Na het bos rest alleen nog de associatie met thuis, waar ‘de vloer is lava’ regelmatig klinkt. Zullen ze het al die tijd over deze berg hebben gehad? Waar je ook kijkt, overal lava! 

Deze buitengewone omgeving verrast en maakt indruk. Profs zaten hier toch alleen voor het hooggelegen Parador hotel en dus voor de aanmaak van rode bloedlichaampjes? Ook grote rondes werden hier nooit beslecht. Onbekend dus onbemind, in mijn geval. Mijn fout El Teide, ik zal vanaf nu met liefde over je spreken. Een gedeelde liefde met het prachtige eiland om je heen. Een eiland met grote variatie. Ingekleurd met intense kleuren. In en om die machtige oceaan en evenzo machtige vulkaan. Het zal thuis weer even wennen zijn.

Plus- en minpunten

Pluspunten

+ Fietsen in de bergen, afkoelen in zee
+ Grote variatie aan natuur
+ (Bijna) altijd goed weer

Minpunten

- Veel verkeer in de kustplaatsen

Zelf op Tenerife fietsen?

Onze Ontdekpagina staat barstensvol handige informatie over Tenerife. Denk aan routes, verhalen en leuke plekken. 

_{Tekst en foto's: Erwin Reijeveld}