Passo san Boldo in de Giro d'Italia

Deze korte bergetappe kent in zijn aanvangsfase van 66 km een golvend verloop, net tot voor de voet van de Passo San Boldo. Wellicht zal hier de vroege vlucht gevormd worden. Er zal ook al gestreden worden voor de blauwe bergtrui en al gegokt worden voor de dagzege. 

Nog geen vuurwerk

De renners rijden vanuit Tovena door de wijngaarden richting de zes km lange beklimming. Er vallen 450 hm te overwinnen, de gemiddelde hellingsgraad is zeven en een halve procent. Vuurwerk tussen de klassementsrenners valt er hier nog niet te verwachten, zover van de finish - 85 km. 

Col der 100 dagen

Maar over de Passo San Boldo - op de kaart makkelijk te vinden via SP635 - valt wel wat te vertellen. De vijf laatste haarspeldbochten van deze col zijn in de rotsen gebeiteld en overkapt door een tunnel. Dat beperkt wel het uitzicht op de plaatselijke flora, maar wat je ziet, is niet mis. 

^{Een tijdje geleden voelden wij in het noordoosten van Italië de Liv Langma aan de tand. Bekijk de test.}

Er is maar één rijvak in die tunnels, dus als je de col zelf eens wilt beklimmen, kom je geregeld voor een rood stoplicht te staan. Die tunnels zijn op hun beurt verbonden door zes bruggen, een huzarenstukje. De col is in 1918 opgebouwd in nauwelijks drie maanden tijd, vandaar ook zijn gracieuze bijnaam 'Col der 100 dagen'. 

"Een indrukwekkend verhaal dat het peloton vandaag - helaas - worst zal wezen"

Het Oostenrijks-Hongaarse leger liet het kunstwerk met vijf bergtunnels voor militaire redenen aanleggen door onder meer gevangenen, oudere mensen, vrouwen en kinderen. In de eindfase van de bouwwerken waren er 1.400 mensen aan de slag in drie shifts. Het is een indrukwekkend verhaal dat het peloton vandaag - helaas - worst zal wezen.

Dolomieten-klim 

Na de Passo San Boldo - die overigens ook vanuit Trichiana kan beklommen worden - dalen de renners af richting Feltre en volgt even verderop de makkelijke beklimming van de Lamon. Daarna gaat het richting aankomst in San Martino di Castrozza. 
Deze typische Dolomieten-beklimming - dit betekent: veel bomen en groene grasweiden - begint voorbij de stad Siror op 713 m boven de zeespiegel in Fiero de Primiero en is een heel intense bedoening. 

Van vals plat naar pieken van 10 procent

De eerste kennismaking zijn twee haarspeldbochten, waarna een mooie, brede geasfalteerde weg volgt. De eerste twee 2 km is het relatief vals plat, maar vanaf dan tot km 8 is het gemiddeld 6,3 procent omhoog met een paar pieken boven de 7 procent. Vanaf Valmesta - ongeveer halverwege de klim - is er een klein piekje richting de 10 procent, maar gemiddeld blijft het iets boven de 6 procent. Het is wel continu eenzelfde hellingsgraad, en dat 13,6 km lang. 

Naar de finish

De laatste km gaat door het centrum van de gelijknamige plaats en op 100 m van de meet is het echte klimwerk voorbij. Het is hier op de San Martino di Castrozza dat de renners die strijden voor de eindzege in de Giro elkaar het wit in de ogen niet zullen gunnen. 
De ervaring leert echter dat het hier de benen zullen zijn die het verschil gaan maken.

Na bijna drie weken Giro - kilometers vreten én pittige bergetappes - zit nagenoeg iedereen hier op zijn tandvlees. Wellicht zal het daarom ook duren tot de laatste vijf km tot de kat de bel wordt aangebonden. 

Wie wint?

Het ploegenspel kan nog van pas komen. Een sterke ploeg als die van Vincenzo Nibali - met Pozzovivo en Boaro - kan bijvoorbeeld het verschil maken voor De Haai van Messina. Of wordt het - met Primoz Roglic en Jumbo-Visma - toch een beetje een Nederlandse triomf?