Eerste impressie van de S-Works Tarmac SL8

De nieuwe Tarmac is 15% lichter dan zijn voorganger en is een stuk aerodynamischer. Volgens de modellen en windtunneltesten zou de nieuwe SL8 daarmee 128 seconden eerder over de meet rijden bij Milan-San Remo en zou je 20 seconden sneller op de top van de duivelse Tourmalet in de Pyreneeën zijn. Mooie cijfers, die we maar voor kennisgeving aannemen. Want de gemiddelde huis-tuin-en-keuken-fietser vond de ‘oude’ SL7 ook bloedjesnel.

Een goede-benen-dag of een zuchtje wind in de rug hebben waarschijnlijk meer effect op de gemiddelde snelheid dan de ‘marginal gains’ (al klinkt 15% heel veel) van het nieuwe model. Hoe de fiets versnelt, aanvoelt in bochten en (stabiel) afdaalt is nog veel belangrijker. Daarom nam ik afgelopen zomer de proef op de som. Op uitnodiging van Specialized voelde ik de S-Works Tarmac SL8 aan de tand in de Limburgse Heuvels.

Tong op het stuur

Als ik ’s ochtends bij een hotel net buiten Maastricht arriveer staan de blinkende Tarmacs al hongerig te wachten. Potdikkie wat is ook deze fiets weer een plaatje. Ik krijg de beschikking over het witte topmodel met een vederlicht frame van beste carbonsamenstelling van Specialized, hoge carbon velgen en de gloednieuwe elektrische 12-speed schakelgroep van Shimano. Al dat lekkers kost maar liefst 14 ruggen. Geen brokken maken dus.

"Mijn Wahoo geeft aan dat ik 30 kilometer in het uur heb gereden. Dat zijn geen normale cijfers voor mijn doen"

Als de bidons gevuld zijn, de bandjes op spanning staan en de route is ingeladen, vertrekken we richting de heuvels. Ik neem me voor om rustig te starten en voorzichtig kennis te maken met de Tarmac. Daar denkt de rest van de groep heel anders over. Het gas gaat er meteen op. 

Onder leiding van profrenner Ide Schelling – die dit seizoen bij Bora Hans-Grohe op een Tarmac rijdt – bedwingen we onder meer de Camerig, Keutenberg en Cauberg. Een dikke 70 km en 1.000 hoogtemeters later rol ik met mijn tong op het stuur en mijn hart nog bonzend in mijn borst de binnenplaats van het hotel op. Mijn Wahoo geeft aan dat ik 30 kilometer in het uur heb gereden. Dat zijn geen normale cijfers voor mijn doen. 

Serieus snel 

Conclusie één na de eerste kennismaking: de SL8 is serieus rap. Dat heeft deels te maken met de afslankkuur die het frame onderging. Maar zolang je vooral over het vlakke fietst en slechts sporadisch een heuveltje meepikt, maakt het weinig uit dat je fiets maar 6,6 kg weegt. Dat verschil ga je pas merken op lange cols in het buitenland.

In een land waar het altijd lijkt te waaien – zeker nu de herfst en winter weer serieus op de deur rammelen – valt er veel meer winst te behalen bij de aerodynamica van de fiets. Onder het mom van ‘aero is everything’ hebben de ingenieurs in Californië met name de voorzijde van de fiets onder handen genomen. Dat is logisch, want de balhoofdbuis, stuur en wielen vangen – afgezien van de berijder – de meeste wind. Zo zijn het stuur en de zadelpen weer een fractie platter geworden is de ‘neus’ een stuk spitser geworden zodat de wind mooi om het frame wordt geleid. Die spitse neus noemt Specialized trouwens de ‘speed sniffer’. 

Geen ruwe randjes

Tenslotte is ook de stijfheid van het frame sterk verbeterd, met 33% volgens Specialized. Dat merk je in de praktijk goed. De fiets is heel reactief en je brengt hem eenvoudig op snelheid. Dat wil trouwens niet zeggen dat de Tarmac SL8 een kneiterharde, oncomfortabele racer is.

"De winst in gewicht, aerodynamica en stijfheid vertalen zich in een fiets die je eenvoudig op snelheid brengt"

In tegendeel: waar de nieuwe SL8 aan de voorkant eigenschappen heeft geleend van de aerodynamische Venge, daar zie je aan de achterkant kenmerken van de vederlichte en comfortabele Aethos terug. Door de laag aangezette achterbrug kan het frame licht doorbuigen en de ruwe randjes tijdens je rit wegfilteren. De winst in gewicht, aerodynamica en stijfheid vertalen zich in een fiets die je eenvoudig op snelheid brengt en daar ook houdt. 

Amerikaanse alleskunner

Eigenlijk is de SL8 een alleskunner. Klimmen gaat soepel voor zover dat bij mij soepel gaat. Maar vooral sturen en dalen gaat fantastisch. Ik heb inmiddels heel wat lichte klimfietsen tussen mijn benen gehad. Klimmen gaat altijd top met een model van 7 kg, maar tenzij je wekelijks een Touretappe finisht op een doodlopende col zul je toch ook weer omlaag moeten. Met het dun in de broek was het dan vaak voorzichtig afdalen, want die lichte fietsen zijn ook vaak erg nerveus. Op hoge snelheid laat elk vlaagje wind je fiets wiebelen.

Niet op de SL8. Op de weliswaar korte afdalingen voelt de Amerikaan direct betrouwbaar aan, hij boezemt direct vertrouwen in. Knap staaltje, want hij blijft ook erg reactief. Een prima evenwicht tussen de eigenschappen stabiliteit en reactiviteit.

Conclusie 

Op de SL8 kun je ongetwijfeld heerlijk toeren, maar zijn echte gezicht laat de nieuwste Tarmac op hoge snelheid zien. Het vlaggenschip is sneller dan ooit door de winst die de knappe koppen van Specialized boekten op het gebied van gewicht, stijfheid en aerodynamica.

Een van de meest aangename verassingen voor mij is het rijgedrag. De fiets voelt geeft je het vertrouwen om ‘all-in’ bochten en afdalingen in te duiken. Uiteraard komt het topmodel met een stevig prijskaartje, maar de ervaring leert dat de echte S-Works fan zich daar niet door laat tegenhouden.

Wil je een betaalbaarder model? Dan komt de SL8 Expert het dichts in de buurt met een prijs van €6.500. Daarvoor heb je een fiets van nog geen 8 kg, een frame gemaakt van Fact 10r carbon, een elektronische SRAM Rival schakelgroep en carbon velgen. Ga naar specialized.com/tarmac voor uitgebreide informatie over de Sl8.