Biken in Briançon

Maar voordat we het letterlijke hoogtepunt van vandaag bereiken, moet er nog even geklommen worden. Een slordige 500 hoogtemeters klinkt als een peulenschil voor menig kilometervreter, maar met een volle rugzak, bescherming en een endurofiets die stiekem toch het liefst bergaf gaat, hebben we nog een flinke kluif voor ons liggen. Voeg daar het zonnige weer aan toe dat Briançon zo’n 300 dagen per jaar biedt, en er zal hier en daar nog wel een druppeltje zweet rollen. Enfin, trappen maar.

Hoewel we daar tijdens deze klauterpartij heel anders over denken, hoort het klimmen er wel bij. Niet alleen brengt deze klim ons bij een trail waar we met een auto of skilift nooit waren gekomen, ook geeft het toch net die voldoening die deze sport compleet maakt. En er gaat niets boven het gevoel samen een berg bedwongen te hebben, zelfs als dat gedeeltelijk te danken is aan mechanische hulpmiddelen.

"We kunnen niet wachten om dit paadje af te jakkeren"

Eenmaal boven aangekomen is er even tijd voor een hapje, een drankje en een kiekje van het spectaculaire uitzicht. In de verte ligt een helderblauw bergmeertje tussen twee rotsmassieven, en hier en daar is de grond nog bedekt met sneeuw. Een dunne lijn kronkelt langs een flank van de vallei richting het meertje, waarachter het dal dieper lijkt te zijn uitgesneden in de bergen. We kunnen niet wachten om dit paadje af te jakkeren.

Onze gids Greg sommeert ons dan ook gauw om ons klaar te maken voor de afdaling. Ten eerste omdat hij niet kan wachten om deze super trail aan ons te laten zien. Ten tweede omdat hij het terrein kent, en weet dat lekke banden hier weleens voor vertraging zouden kunnen zorgen. We mogen het diner natuurlijk niet missen.

De afdaling is genieten pur sang. Buiten de besneeuwde secties, die we – al onze rijtechnische vaardigheden ten spijt – grotendeels te voet afleggen, heeft het pad een fijne verhouding tussen hellingsgraad en technische uitdaging. De flow komt er al gauw in. Met nog vele honderden hoogtemeters te gaan, laten we de remmen regelmatig los en suizen we met een noodvaart richting het meertje lager in het dal. Er is iets magisch aan zulke afdalingen, zeker in een gezelschap met dezelfde mindset. Soms is het bijna net zo spectaculair om de rijder voor je over de trail te zien vliegen, als om hier zelf te rijden. Wielen die over het terrein stuiteren, stenen die over het pad rollen – het is net een filmpje van een volgcamera, maar dan wel heel echt.

Lekke band!

Die magie wordt echter onderbroken als we dichter bij het meertje komen. Een reeds gevreesde lekke band gooit roet in het eten. Terwijl mijn collega zijn achterwiel loshaalt, trek ik alvast een bandje en een pomp uit mijn tas. Het is natuurlijk zaak om snel weer terug in de flow te komen! Na een korte scheldkanonnade en enkele minuten pompen zit de band er weer op en begeven we ons verder het dal in.

Als we van de laatste afdaling terugrollen naar ons luxe verblijf in Briançon, is het tijd voor ontspanning. De adrenaline gonst nog na, dus de sterke verhalenmachine komt al gauw op gang. Het is opmerkelijk hoe nauwkeurig bepaalde trail secties soms in je herinnering blijven, en des te leuker is het om samen nog eens door te nemen hoe briljant we die secties wel niet gereden hebben. Na een après-ride biertje en een frisse douche zet onze Vlaamse gastvrouw een avondmaal op tafel dat menig sterrenrestaurant laat verbleken...