Wat is een rode mountainbikeroute

Mountainbikeroutes in Nederland krijgen – net als bij skipistes – een kleurcode. Groen is makkelijk, blauw is gemiddeld, rood is moeilijk en zwart is zeer moeilijk. Zo weet je als mountainbiker wat er technisch van je gevraagd wordt om de route fatsoenlijk te rijden. De kleur zegt dus niet iets over hoe fysiek zwaar de route is.

De kleur van de moeilijkheidsgraad tref je aan onder de routepijl. Het kan dus zijn dat je op een blauwe route rijdt, met moeilijkheidsgraad rood (moeilijk).

Wat is een rode route dan?

Rode mountainbikeroutes bestaan – net als blauwe routes – uit singletracks, maar je komt onderweg wel technische elementen tegen. Bijvoorbeeld een steile afdaling, lastige bochten, boomwortels, springbulten, rockgardens en drop-offs (maximaal 40 centimeter). 

Wat kun je verwachten op rood?

Het betere bochtenwerk: switchbacks (haarspeldbochten) en veel draai- en keerwerk. Ook moet je flink aan de bak op de beklimmingen, want die zijn een stuk steiler. Net als de afdalingen dus, zodat je goed op snelheid bent als je ineens een scherpe bocht moet nemen. Sta ook niet vreemd te kijken als je gladde boomwortels in de beklimming tegenkomt of na een afdaling een sprongetje moet maken. 

Wanneer kun je een rode route rijden?

Als je zeker bent over je technische vaardigheden. Bijvoorbeeld omdat je het hele jaar door op de mountainbike zit en ook regelmatig verschillende routes rijdt. Je moet scherp kunnen kijken én sturen, wil je goed beslagen ten ijs komen op een kombocht, drop of sprongetje over heuveltjes en bulten. Je voelt je vertrouwd op je mountainbike, snapt wanneer je wel en niet je rem aanraakt, hoe je instuurt en je evenwicht op de fiets verplaatst. Onderschat zeker niet de moeilijkheid van een rode route en overschat niet je eigen technische vaardigheden.

Doe je het liever rustiger aan? Kies voor een blauwe route. Is geen sprong je te hoog? Kijk dan of een zwarte route wat voor je is.

Hoe herken je een rode route?

Er staan informatiepanelen aan het begin van de route en je ziet regelmatig rode borden op paaltjes langs de route. Het rode bord met de moeilijkheidsgraad hangt dan ónder het bewegwijzeringsbord. De bewegwijzering is het internationale mountainbiketeken – de driehoek en twee rondjes en kom je tegen in meerdere kleuren. Dit gebeurt om andere dicht bij elkaar liggende routes gescheiden te houden.

Voor vertrek weten of een route makkelijk of moeilijk is? Check mtbroutes.nl. Je kunt hier makkelijk sorteren op niveau.

Hoe wordt de kleur van een mountainbikeroute bepaald?

Een rode mountainbikeroute in Groningen moet dezelfde moeilijkheidsgraad hebben als een rode route in Zeeland. Daarom mogen terreineigenaren en onderhoudsgroepen niet zelf bepalen hoe moeilijk of makkelijk hun route is. In opdracht van wielersportbond NTFU beoordelen inspecteurs of een route groen, blauw, rood of zwart is. Zo’n inspecteur mag geen relatie hebben met de terreineigenaar of -beheerder.

Waar vind je rode routes?

Het kleurensysteem wordt landelijk uitgerold: nog niet alle mountainbikeroutes in Nederland hebben dus al een kleurcodering. Op dit moment zijn dit de rode mountainbikesroutes of blauwe routes die een parallel rood pad hebben:

• Kwintelooijen, Amerongen (UT)
• Otterlo (GL)
• Rheden (blauw met 5x parallel lus rood) (GL)
• Nijmegen (blauw met 1x parallel lus rood), Mook (GL)
• Marum (blauw met 1x een parallel lus rood) (GR)
• Hellendoorn (blauw met 2x een parallel lus rood), MTB-park Hof van Twente (blauw met 1x een parallel lus rood) (OV)
• Westenschouwen (blauw met 1x een parallel lus rood) (ZL)
• Sleen (blauw met 3x een parallel lus rood), Kloosterveen (DR)
• Spaarnwoude (blauw met 1x een parallel lus rood en 3x een parallel lus zwart) (NH)
• Zoetermeer (blauw met 1x een paralellel lus rood) (ZH)