Klimmen in Noordwest-Spanje

Waarom zou je helemaal naar Noordwest-Spanje gaan, als je met twee keer tanken in de Alpen kan zijn? In ons geval is die vraag nooit opgekomen, laat staan gesteld. Want in onze jacht op de vijftig bergen uit het boek Mountain High was het een kwestie van tijd dat we in dit gedeelte van Europa terecht zouden komen. Daaraan voorafgaand ging traditiegetrouw in de winter het genoemde boek open, en zoals een kind naar het speelgoedboek kijkt, zochten wij naar een nieuwe bestemming. 

Deze keer lonkte Lagos de Covadonga en de Angliru het hardst. Dus zaten we ditmaal in het luchtruim in plaats van om beurt te sturen over de tolwegen. Want Oviedo was voor ons toch net even te ver rijden voor een paar dagen fietsen. 

Bueño!

Zo’n anderhalf uur nadat Schiphol onder ons verdwijnt, landen we in Bilbao. Hoewel de bergen al goed vertegenwoordigd zijn, verkassen we toch nog drie uurtjes met de huurauto richting het westen, om uit te komen in Bueño, een gehucht net onder Oviedo. 

Een plaatsje als een openluchtmuseum, met tientallen traditionele hórreos (graanschuren op poten). Hier vormen we met ons vieren de enige toeristen. Meteen een belangrijke reden waarom deze streek zo’n aanrader is, toerisme lijkt hier een bijzaak. 

"Engels blijkt geen succes, al bij de eerste lunch gaat het mis"

Eten bestel je in het Spaans (met je talenknobbel of Google Translate). Engels blijkt geen succes, al bij de eerste lunch gaat het mis. De serveerster en haar vier gasten in lycra lijken elkaar te begrijpen. De ‘pasta pollo’ zien we als een uitstekende keuze. 

Maar in wat we voor onze neus krijgen zit veel, maar geen kip. Dan volgt een ovenschaal, ditmaal vol met kip. We hebben de klap nog niet verwerkt of er komt een schaal met gefrituurde aardappeltjes op tafel. Om het af te blussen, blijkt er nog taart en koffie bij onze bestelling te zitten. Toch gek, zelfs in het Spaans is menu, menu. Gelukkig hebben we nog 70 km om dit te verwerken. 

Achterlijke stijging op de Angliru

Het klim-leven is simpel. Fiets de berg op zonder voetje aan de grond te zetten en hij is van jou. Als je fysiek, fiets en geest in orde zijn, mag geen klim die verovering in de weg staan. Tot vandaag, met de Angliru. 

Nooit voelt de aanzuiging van het asfalt zo sterk. Het afzien tegen achterlijke stijging duurt hier zo lang, dat we de Italiaanse Mortirolo en Oostenrijkse Kitzbühel kunnen degraderen tot de kleinere broertjes. De Angliru dwingt ons tot dit besef zonder enige vorm van afleiding.

"Potdichte mist staan andere prikkels dan de pijn in de kuiten en het zicht op donker asfalt in de weg" 

Tot de een-na-laatste bocht, zoals een haas in de nacht schrikt van plotselinge koplampen, schijnt ineens een fel zonlicht in ons gezicht. De mist is verdwenen, net als de pijn. De laatste meters gaan naar beneden, door een adembenemend, (en ik ben zuinig op dat woord) mooie omgeving. Vuist in de lucht, de Angliru is van ons! 

Op weg naar Lagos de Covadonga 

Laat het even door je oren gaan; Lagos de Covadonga.. Veel angstaanjagender kan een berg toch niet klinken? Daar moeten we dus op. Erheen is al een uitdaging. In alle vroegte stappen we uit bed, in de huurbus, over op de trein om daarin bewapend met fiets, wieleroutfit en snelle suikers de stations af te tellen. 

Bij nul zijn we in Arriondas, waar de dag met koffie pas echt begint. We fietsen de Picos de Europa in, waar het toerisme duidelijk wel haar weg heeft gevonden. Bussen, souvenirs, slagbomen en wegrestaurant na wegrestaurant, groter kan het contrast met Asturië niet zijn. Waarom ze hier zijn, is wel te begrijpen. 

Het is een prachtige klim, waar we door de strijd die we naar boven voeren pas tijdens de afdaling achter komen. Meren (lagos), steile stukken, lange doordraaiers, rotsen die over het hele gebied zijn gestrooid en indrukwekkende vergezichten, genoeg moois om na te genieten tijdens onze rit terug naar Oviedo (nu wel op de fiets).  

Verheugen op de volgende onbekende col

De drie grote rondes geven een unieke kijk op de vele bergketens van Europa. Steeds vaker kunnen we een klim in de Giro of Tour zien en onze eigen beleving daarop terughalen alsof het gisteren was. 

Tegelijkertijd kunnen we ons verheugen op een bergpas die nog onbekend is, maar door de televisiebeelden alvast aan ons wordt voorgesteld. Kijkend naar de Vuelta leek iedere berg in Noordwest-Spanje een loopje te nemen met de zwaartekracht. Verder wisten we alleen dat de toppen niet al te hoog zijn, wat daarmee ook gold voor onze verwachtingen. 

"Niets bleek te kloppen van deze verwachtingen, vanaf de eerste rit verrast Asturië" 

Je fietst door levendige dorpjes, waar jong en oud elk moment van de dag op de pleintjes en terrasjes te vinden is. Daarna klim je niet op een tweebaansweg naar een skistation, maar over rustige wegen door een uiterst groen decor. 

Een decor dat gevuld wordt met kleurrijke huizen en veel loslopend vee op, en soms ook in, de weg. Al klimmend openbaart het gebied zich meer en meer als een gebied met serieuze bergen. Bergen die (verrassend) ook enorme beklimmingen met vriendelijke stijging blijken te bieden.

Zo zijn we 28 km onderweg naar de top van de prachtige Puerta della Cubilla. De agressieve toppen uit de Dolomieten, de balkons van de Aubisque, rotspartijen van de Izoard; Asturië knipoogt met overtuiging naar de bekendere streken. 

Reisinfo

Je fiets mee in het vliegtuig is kostbaar, huren is daarom een goede optie. In Oviedo zijn enkele zaken waar dat mogelijk is. Carma Bikes heeft aan onze verwachtingen voldaan met prima fietsen. 

50 x klimmen voor je 50ste 

Erwin en Erwin beklimmen vijftig bergen voor hun vijftigste verjaardag. Wil je weten waar ze de volgende keer naar afreizen? Volg ze via Instagram 

_{Tekst: Erwin Reijneveld} 

_{Beeld: Jetze van der Veen, Erwin Visser en Erwin Reijneveld}