Waanzinnig mooi wielrennen in Tsjechië

De wielen draaien in de zomerzon. Ik kijk om mij heen en herken duidelijk de Vogezen. Prachtige bergen versierd met bomen. Maar toch, als je het mij even later vraagt geef ik de Ardennen als antwoord. De Veluwe zelfs eventjes. Associaties brengen mij in de Eifel en ineens zomaar naar Scandinavië. Veel van hier zag je al eens, zonder dat vele ogen het hier zagen. Dat maakt dit gebied erg aantrekkelijk, doe er het Boheemse bij en je stuurt zomaar eens deze kant op. 

Vanaf een terrasje schouw ik de kleurrijke klassieke gebouwen. Blinddoek of niet, al voor ze me straks in dit gebied loslaten en ik associaties krijg met de bekende fietsstreken ben ik duidelijk niet op een geijkte fietsbestemming.

"Ik ben duidelijk niet op een geijkte fietsbestemming"

Fietstrip aanraders ontvang en geef je. Maar wie hoor je over Tsjechië? Toch zit ik hier op zo’n tien uur rijden van Utrecht aan de verse koffie op het Velké Námestí plein. Aanleiding is L’Étape Czech Republic, een cyclosortive die ieder zomer plaatsvindt in Prachatice. Waarbij ik mijzelf een dag onderdeel van het Tour de France peloton mag wanen. Als inleiding op die ervaring fiets ik twee dagen door de omgeving met gastheer Martín Hacecký en twee van zijn fietsvrienden. 

Fietsen door Werelderfgoed

Onder de oude stadspoort en over de kasseien dokkeren we de eerste dag van mijn verblijf in Tsjechie het centrum uit. De route glooit over rustige wegen en rijgt kleurrijke dorpjes aan elkaar. De rit is ingetogen, tot we met Holašovice een waar openluchtmuseum inrijden. Drieëntwintig in ‘Zuid-Boheemse volksbarok’ gebouwde boerderijen staan om een imposant rechthoekig veld. Ze dateren uit de 18e en 19e eeuw. De opstelling van de huizen komt zelfs nog uit de middeleeuwen.

"De route glooit over rustige wegen en rijgt kleurrijke dorpjes aan elkaar"

Het gegeven dat Unesco dit als werelderfgoed heeft bestempeld heb ik niet nodig om het bijzondere van deze plaats te zien. We nemen even de tijd om in alle rust (geen toerist te bekennen) dit pure Tsjechië te proeven.

Weer op de fiets worden de vergezichten repeterend verdekt door bossen. We zien grote heuvels en kleine bergen. De vingerafdruk van de mens is hier opvallend afwezig. Wegen, weilanden en spaarzame huizen zijn de voornaamste onderbrekingen van het overheersende groen. Bovendien geen vuiltje aan de lucht of in de berm.

In het plaatsje Kuklov stappen we van de fiets en weg. Langs een achtertuin bereiken we een ruïne. Een prachtige kerk waar dak, vloer en glas grote afwezigen zijn. Als je het niet weet fiets je er zo aan voorbij.

Met Prachatice weer op de borden verkennen we vast de scherprechter van de aanstaande L’Étape. Even anderhalve kilometer aan tien procent wegtrappen, dit gaat pijn doen zaterdag.

Na een kleine 70 kilometer zijn we terug op het Velké Námestí en belanden we aan de Tsjechische pot. Smaakvolle stukken aardappel en een kippenvleugel met een pulletje pils (alcoholvrij, voor de liefhebber) erbij. En de groentes? Die neem je hier bij de lunch al. Door het raam zie ik hoe een heftruck hobbelend over kasseien de eerste hekken en sponsoruitingen het tijdloze pleintje op manoeuvreert. 

Download hier de route

Opvallende vriendelijkheid

De volgende ochtend lopen we net voor de eerste bus toeristen onder de imposante kasteelpoort Ceský Krumlov binnen. Voor ons spelen twee kajakkers met de stroming van de Moldau terwijl achter hen een wonderlijk mooi renaissance stadje in de ochtendzon wordt gezet. Veel gebouwen dateren uit de 16e en 17e eeuw. Van dit stadje had ik geen weet, toch is het na Praag de best bezochte plek van het land.

Al dwalend en vergapend snappen wij waarom. Hoe mooi ook, tijd om de aan de hand meerollende fiets te gaan gebruiken. Vandaag staat namelijk een 100 kilometer lange rit op het programmma. Langs de rivier gaan we stroomopwaarts richting nationaal park Šumava (ook wel Boheemse Woud). Omhoog wisselt omlaag in rap tempo af. Evenals onze kopbeurten. De omgeving nodigt uit om snelheid te maken. 



In een supermarktje vullen onze armen zich met lunch en hebben we een leuk gesprek met de kassière. Wie we waar ook tegenkomen deze dagen, de opvallende vriendelijkheid overheerst. We dalen af richting het Lipnomeer. Dit stuwmeer is in de jaren vijftig aangelegd om overstroming van de Moldau rivier tegen te gaan.

Vandaag is het voor velen vooral dé manier om aan de hitte te ontsnappen. Terwijl wij de aanlokking van het water weerstaan is het moeilijk voor te stellen dat bij stevige vorst dit meer decor is van wintersporten, waarbij de ijshockeywedstrijden het populairst zijn. Terwijl we door het nationaal park fietsen is het begrip ‘rust’ zich opnieuw aan het kalibreren in mijn hoofd.

Zelden schreeuwde een omgeving zoveel sereniteit uit als hier. In dit eeuwenoude bos is de mens duidelijk te gast. Dit is het grootste aaneengesloten bos van Midden-Europa.

"In dit eeuwenoude bos is de mens duidelijk te gast"

Als we over een bruggetje fietsen schittert het uitzicht in een rivier omgeven door sparren, bloemen en ongerepte natuur. Mijn associatie met Noorwegen wordt met een lach ontvangen door Martín. Zo blijkt men het hier ook te noemen. We zien een paar kajakkers in de verte. Onder begeleiding van een gids, want alleen dan mag je hier varen. Die moet er op toezien dat dat de natuurlijke wal onberoerd blijft.

Vlak voordat we Prachatice weer inkomen zien we hoe een vangrail wordt verwijderd voor een veilige doorkomst morgen. In het centrum zijn de Tour-associaties gestopt subtiel te zijn. Het plein barst ineens van de herkenningen aan de maand juli. Waarin de wereld voor de wielerliefhebber drie weken maar om een ding draait. 

Download hier de route

Wielrennertje spelen 

De bekende auto’s, de reclamekaravaan, de truien, de enige echte Tour-duivel, een fotogeniek bord om je deelname te bevestigen met een handtekening, een aanstekelijke speaker, veel publiek, gespannen renners en natuurlijk een zonnetje. Ik voel het gele bloed door mijn lijf stromen. Vandaag speel ik profwielrennertje.  

Waar grote evenementen voor de amateur meestal misdadig vroeg starten, mogen we nu de hele ochtend genieten van de entourage. De start is pas om 13.00 uur. Een ongekende luxe. De zee van tijd biedt zelfs gelegenheid voor een heftige onweersbui om het hele feestje in de regen te zetten en de spanning voor de start nog wat te verhogen.

Druipend staan we in het startvak. Ik kijk om mij heen, niemand lijkt onder de indruk van de regen. Herkenbare Tour klanken schallen over het plein. Als het aftellen ‘départ’ bereikt schiet vuurwerk uit de startboog. Het publiek slaat de reclamewaaiers ritmisch tegen de boarding. We zijn vertrokken. Wat een gekte. 



Achter ´de Tsjechische Prudhomme´ in de kenmerkende rode auto en onder politiebegeleiding rijden we geneutraliseerd de stad uit. Waar ik dacht dat de neerslag zijn weerslag op het publiek zou hebben heb ik het mis.

Iedere voortuin is bemenst. In elk dorpje staat een lint van toeschouwers, niet zelden met pannen en pollepels het geklap overstemmend. In een weiland zit een oude boer op de motorkap van zijn terreinwagen, thermoskan in de ene en filmend mobieltje in de andere hand. Ik begin mij ernstig af te vragen of men weet dat niet de echte Tour de France voorbijtrekt.



Deze Mountain Stage is 100 kilometer lang en kent iets meer dan 2.000 hoogtemeters en net als de afgelopen dagen gaat het enkel niet omhoog wanneer we dalen. Toch is het meestal (!) niet steil en zijn de beklimmingen kort.

Voor de trots van Fietssport geef ik alles wat ik heb. Bordjes worden leeggegeten, mensen op kop gedreven en na iedere beklimming wordt de samenwerking afgetast met de nieuwste afscheiding.

"Deze Mountain Stage is 100 kilometer lang en kent iets meer dan 2.000 hoogtemeters"

Om steeds weer te worden gepakt door een grote groep op een meedogenloze snelheid. Fanatieke competitie genoeg om het Tour gevoel maximaal te beleven. In deze dynamiek fietsen we door een dicht bos.

Hogerop klinkt steeds luider een kakofonie van indringend geluid. Plots wordt het steil, erg steil. Ik fiets regelrecht een fietsherinnering met eeuwigheidswaarde in. Met toeters, ratels en een megafoon staat het publiek als in een echte bergetappe op de weg. Onder ons geverfde Tsjechische teksten, boven ons een dak van vlaggetjes en op mijn armen kippenvel.

"Met toeters, ratels en een megafoon staat het publiek als in een echte bergetappe op de weg"

In de laatste waste-zone mik ik mijn bidons en lege verpakkingen weg en grijp de aangereikte nieuwe bidon. Dan volgt de bekende laatste klim. Alles eruit. Om mij heen zie ik hetzelfde gebeuren. De top ligt in een groen omgeven gehucht. Op de natuurlijke tribune zit de lokale Tsjech gefascineerd te kijken naar alle uitgepierde deelnemers die na de finishboog de stabiele ondergrond zoeken.

Weer op adem dalen we geneutraliseerd naar de ceremoniële finish. Met een grote glimlach fiets ik tussen de wapperende vlaggetjes het drukke Velké Námestí plein weer op. 

Download hier de route

Unieke Boheemse belevenis

Fietsen in de Zuid-Bohemen bracht een unieke belevenis. Het hoogteprofiel leent zich voor (lange) speelse ritten met je fietsvrienden. In alle rust, met steeds weer een Boheems tintje en aangename cultuur. Een mooi alternatief voor het geijkte afzien in het hooggebergte.

Voldaan dineren we aan het inmiddels zo bekende pleintje. Hier en daar loopt nog iemand trots met de medaille om de nek. Het Tour circus is alweer vertrokken en de heftruck haalt de laatste hekken weg. Prachatice wordt weer zoals het was, alsof er niets is gebeurd. Zoals het hier al eeuwen gaat. 

_{Tekst: Erwin Reijneveld}