Langs de hoogtepunten van Tenerife fietsen? Ga met een gids op pad!

El Teide (met Bike Point Tenerife)

Vakantie, even niets dat moet. Maar als je een fiets toevoegt, komt moeten dan dichterbij? Wanneer je even voor de landing uit het vliegtuigraampje kijkt zie je een gigantische berg boven de wolken uitsteken. Tenerife’s iconische El Teide vulkaan. Vaak al eerder zichtbaar dan het eiland zelf. Gaat hier voor de fietser een verplichting vanuit?

Christophe en Romen nemen ons mee voor de eerste route, meteen een klassieker. We vertrekken vanaf zeeniveau in Las Americas en over een paar uur zullen we een goede tweeduizend meter hoger staan.

"El Teide, 47 kilometer. Het staat er echt, zevenenveertig kilometer klimmen!"

Zodra we de stad uit zijn neemt het verkeer om ons heen af. ‘Als je niet omhoog gaat, rij je verkeerd’ gaf Christophe voor de start een duidelijke tip. Een verkeersbord in de berm krijgen we steeds scherper in beeld, tot we het kunnen lezen; El Teide, 47 kilometer. Het staat er echt, zevenenveertig kilometer!

Tijd om in een ritme te komen. In het droge landschap veel cactussen en wat palmbomen. Hier en daar een huis en voornamelijk landbouw dat de omgeving vult. Van de vulkaan zelf nog geen spoor. In Arona wijken we even van de route. In het historische centrum heerst een serene rust als we de bidons vullen.



Klimmen slaat de klok. We passeren Vilaflor, op 1.400 meter het hoogst gelegen dorpje van de Canarische eilanden. Het karakter van de klim verandert. Intense terracotta gekleurde rotswanden doen hun intrede, met hoge dennenbomen zover het oog rijkt. Wij slingeren er op strak asfalt tussendoor. Als we voornamelijk vogels horen fluiten beseffen we hoe rustig het om ons heen is geworden. Dan een nieuwe toevoeging; mist. Soms vangen we nog een glimp van de oceaan op. Volgens de kenners een vertrouwd beeld, “maar boven de wolken schijnt de zon”.

"Als we voornamelijk vogels horen fluiten beseffen we hoe rustig het om ons heen is geworden"

De dennenbomen hebben voet aan de grond gekregen op de eeuwenoude lavastroom. Dienst bewezen naalden vormen een dor tapijt op de grond, zonder onkruid, wat laat denken dat deze streek is aangelegd (en onderhouden). Toch houdt de associatie maar kort stand. Tekenen van vulkaanuitbarstingen worden steeds minder subtiel, hoe hoger we komen hoe grover de aanleg is geweest. We beleven een unieke belevenis.

Bij Boca Tauce doemt de langverwachte El Teide krater ineens op. Imposant! En nog zoveel hoger dan het asfalt ons kan brengen. Vol verwondering vergeten we even dat we de Christoph-regel verbreken, we gaan iets naar beneden. Al snel toch weer een laatste stukje klimmen in dit maanlandschap, tot de lunch bij het Parador hotel. Waar het ons nauwelijks lukt aandacht te hebben voor het gevulde tafeltje waar we aan zitten. Wat een plek om te zijn. Als een kind dat niet weg wil uit de speeltuin zetten we de afdaling richting Puerto de Santiago in. Wat een decor, wat een klim, wat een plezierig ‘moeten’.

Download hier de route

El Chinyero (met funbikeadventures.com)

De tweede route draait om het DNA van Tenerife, om vulkanen en unieke flora en fauna. Onze pedalen draaien vandaag gemakkelijk rond door de elektrische ondersteuning. Die bespaarde energie gaan we gebruiken om alle indrukken van dit surrealistische landschap te verwerken. Door de route met een e-mountainbike te rijden is het voor velen mogelijk om met een klein groepje in dit niemandsland te zijn, ook als je niet zo´n geoefende fietser bent. Met een volle accu hoef je geen conditie mee te nemen, de flinke hoogteverschillen worden lachend overwonnen. De snelheid van de groep wordt aangepast op het vaardigheidsniveau ervan.



Gidsen Jose en Roberto nemen ons vandaag mee door beschermd natuurgebied, eerbied hiervoor stralen ze in alles uit. Op de paden blijven is overbodig te zeggen, we zijn al lang blij hier te gast te mogen zijn. We vertrekken en horen meteen het lavagruis onder de banden knisperen. Een tijdje zijn we alleen met onze gedachtes, om even later halt te houden en naar de bezielende uitleg van onze gidsen te luisteren. Gedurende de rit duiden ze op verschillende plekken wat we zien, steeds een welkome verklaringen voor natuurverschijnselen waar onze gedachten geen antwoord op gaven.

"We vertrekken en horen meteen het lavagruis onder de banden knisperen"

We zien droge oranje gele paden, frisgroene naaldbomen, een intens blauwe oceaan en gekleurde bloemen in variëteit. Tenerife showt haar kleurrijkste veren. Maar plots verdwijnen alle kleuren van het pallet. We rijden recht op de pikzwarte El Chinyero vulkaan af, eentje die in 1909 (de meest recente uitbarsting hier) tien dagen lava aan het spuwen was. Onze route komt dicht bij de krater. Het is fascinerend om te zien hoe lang het duurt voordat leven vat krijgt op de gestolde lava. Dik honderd jaar na de uitbarsting legt de kleur groen het hier nog vors af.

We willen deze plek eigenlijk niet verlaten, maar gaan toch verder. Door bossen met zwartgeblakerde stammen. De Canarische dennenboom kan overleven bij bosbranden en lavastromen, zo laten wij ons vertellen. Kilometers later wordt de vogelkaart erbij gepakt en wijst Roberto ons op de overal te spotten Pinzón Azul (endemische blauwe vink), ondertussen zie ik vanuit mijn ooghoek Jose een verdwaald papiertje oprapen en in zijn rugzak steken. Later stuiven we recht op een vertrouwd gezicht af, de machtige El Teide vulkaan (3.718 meter). In de voorgrond het kleinere broertje, de Pico Viejo (3.135 meter). Om ons heen ruwe brokken lavasteen. Overal zo neergekwakt door een fascinerend natuurfenomeen. Een fenomeen dat we dankzij Jose en Roberto net iets beter begrijpen.



Als ervaren fietsers hebben we veel natuurschoon door onze sportbril gezien, maar een rit als deze zat daar nog niet tussen. Met een grote glimlach stappen we af en nemen een slok uit de bidon.

Natuurpark Anaga (met Free Motion Cycling)

De ochtendzon prikt door de palmbomen, schittert op de lege strandbedjes. Baantjes worden getrokken in de rustige zee, hardlopers strekken de benen over de boulevard en wij fietsers, wij trekken het Anaga gebergte in. Hier in San Andrés kon de triatlon zijn uitgevonden. Mensen met andere hobby´s verschijnen nog niet ten tonele.

In die rust rijden we richting de hoogte, voor route nummer drie. Na een kleine ruïne, wat ooit een fort ter bescherming tegen piraten was, zal de weg twintig kilometer gestaag omhoog lopen. Onze gids Mat kijkt naar de donkere wolken en kruist zijn vingers, hopend op goed weer. Dit groene gedeelte van het eiland dankt zijn weelderige vegetatie namelijk aan een wat vochtiger klimaat. De natuurlijke scheidslijn, gevormd door de majestueuze El Teide vulkaan, maakt dit contrast mogelijk.



Vooralsnog de zo fijne, en snel vertrouwde, Tenerife omstandigheden, onder het geruis van golven fietsen over strak asfalt, in de warmte en omkadert door stijlvol in hout verstopte vangrails. Ook de cactussen, dorre grassen en rotsige bermen herkennen we. Maar al gauw wordt het beeld veelkleuriger. Bloeiende planten en lage, groene vegetatie vult het decor. In de verte zien we juist met bos beklede bergen en dat is ongewoon. Traditioneel begint een berg met bos en eindigt het met lage begroeiing.
 
De klim (El Bailadero) geeft een totaal andere ervaring dan die van El Teide. Alsof we in een ander land fietsen. Het doet ons denken aan de Pyreneeën, aangevuld met cactussen en zee.

We komen hoger en rijden de mist in. Niet alleen de donkere lucht, maar vooral de overhangende bomen dimmen het licht. Het geeft een mysterieus gevoel. Om ons heen zien we steeds meer varens en mos. De vochtigheid druipt er vanaf. Mat vertelt dat dit de ‘horizontale regen’ wordt genoemd, bomen en planten halen vocht uit de wolken zonder afhankelijk te zijn van neerslag.

Bovengekomen vergapen wij ons op verschillende plekken aan het weergaloze, ons door de wolken gegunde, uitzicht. De omgeving is in zoveel facetten ongewoon dat de afleiding groot is. Zo dalen wij af, de bewolking achterlatend en de lunch tegemoet.



Daarvoor laten wij ons meenemen naar het lokaal beroemde El Nervioso. Het pleintje vol wachtende mensen werkt als een offline beoordelingsindicator. Binnen kijken we op van de aankleding, of meer het gebrek eraan. Toch is de sfeer levendig en uitnodigend. We zijn in een ‘guachinche’. Waar het draait om lokale gerechten en wijn. De zaak, een voormalig autogarage, heeft de muren en verlichting in ere gehouden. Vroeger kon je in een guachinche als deze eten zolang er wijnvoorraad was. Een passend einde van de rit, het zit hier niet voor niets stampvol.
De route en beleving maken een uitstap naar dit gedeelte van het eiland een feest.

(De route is ook goed te doen in een ronde, dan is het vanaf hier voornamelijk in dalende lijn terug naar start)

Download hier de route

Natuurpark Teno (met Cycling Holidays Tenerife)

Onze gidsen Massimo en Tom staan klaar met twee extra fietsen op deze stralende dag in Santiago del Teide. Voorstellen, afstellen en gaan. De Masca kloof heeft een sterke aantrekkingskracht, niet alleen op ons. Masca ligt op een bergrug, omringt door grotere bergen, pal voor een hoge rotspunt. Niet zelden wordt de vergelijking getrokken met de belangrijkste toeristische attractie van Peru. Of dat terecht is gaan we zien.



We doen route vier met de klok mee, waardoor we de steile (bekende) klim naar Masca afdalen. Dit maakt de rit wat toegankelijker. Toch zien we kort na de start al dubbele cijfers. We vertrekken geen spier naar Massimo, dit is immers ‘de makkelijke kant’. Bovenop houden we onze gezichten niet langer in de plooi, de Masca kloof toont zich in volle glorie. Tijdens het dalen houden we soms even halt. Even staan en kijken, even verwonderen. De bergen, het dorpje, de zee in de verte, de gracieuze haarspeldbochten. De schoonheid is immens.

Het afscheid van deze kloof valt zwaar, mede door de hellingshoek. Wederom stevig klimmen helpt ons er bovenop. Als we met de laatste bocht een top opdraaien krijgen we een volle laag wind in ons gezicht. Een zekerheidje op deze plek volgens Tom, die meldt dat we nu een lange, vriendelijke afdaling krijgen.

In een flow rollen we omlaag, de steeds warmere wind drukt om ons heen, recht vooruit de zee. Dan volgt een stuk ‘Spaans vlak’, paar procent omhoog, paar omlaag, omgeven door bananenplantages werken wij ons een weg naar het levendige havenstadje Garachico. Het strandje ligt vol, jeugd springt vanaf de rotsen in het water en in het centrum is een kleine markt gaande.



Ook voor ons even tijd voor ontspanning. Als ik over mijn dampende cortado kijk zie ik nog net de zee tussen de witte muren priemen. Over het plein kijkend zien we de tegen dit stadje aangekropen bergen. Dit was de belangrijkste havenstad van het eiland, tot de Trevejo vulkaan de lava er doorheen liet stromen (1706) en men veiligere oorden vond. We stappen weer op en beginnen meteen met klimmen. De ene haarspeldbocht na de andere. Terwijl de hoogte toeneemt blijft het geluid van de oceaan hoorbaar en blijkt Garachico ook van boven een juweeltje. Geheel volgens de waarschuwing boet de klim schoonheid in na El Tanque. En dat is prima, anders krijg je nog het gevoel dat dit eiland door een schilder is gemaakt.
 
Vlak voor de top en zeker erna wordt het toch weer mooi. In de afdaling naar het eindpunt gaan de afgelopen ritten al door ons hoofd. Het eiland van de eeuwige lente heeft ons voor eeuwig gegrepen. En of Masca lijkt op die ene plek in Peru, dat laten we aan jou! 

Download de route